Krater liczący 50 000 lat jest stosunkowo młody i dopiero drugi odkryty w Chinach.
Pomimo dużego obszaru lądowego Chin, tylko jeden krater uderzeniowy – stosunkowo mały krater Xiuyan w prowincji Liaoning – został tam odkryty przed 2020 rokiem. W zeszłym roku zespół geologów znalazł kolejny krater na północny zachód od Yilan w prowincji Heilongjiang. Krater został odkryty w gęsto zalesionym paśmie górskim Małego Xing’an, gdzie lokalni mieszkańcy znali go jako „Quanshan” lub „okrągły grzbiet górski”.
Krater Yilan, nieco większy niż Xiuyan, rozciąga się na około 1,85 kilometra (1,15 mili), co czyni go największym kraterem na Ziemi poniżej 100 000 lat. Datowanie węgla drzewnego i organicznych osadów jeziornych metodą węgla 14 sugeruje, że krater powstał między 46 000 a 53 000 lat temu. Krater Meteor (lub Barringer) w Arizonie również ma około 50 000 lat, ale jego średnica wynosi 1,2 kilometra (0,75 mili).
Na powyższym obrazie, uzyskanym przez Operational Land Imager (OLI) na Landsat 8 8 października 2021 r., Ząbkowany północny brzeg krateru Yilan jest podkreślony przez jesienne liście. Północna krawędź – która wznosi się 150 metrów (500 stóp) nad dnem krateru – jest dobrze zachowana, ale brakuje południowej jednej trzeciej krawędzi krateru.
Chociaż asteroida, która utworzyła krater, uderzyła stosunkowo niedawno w czasie geologicznym, skały granitowe, w które uderzyła, były znacznie starsze, uformowały się około 200 milionów lat temu we wczesnej jurze. Aby zbadać strukturę uderzenia, zespół badawczy przewiercił 438 metrów (1440 stóp) do środka krateru, gdzie znaleźli setki metrów osadów pradawnego jeziora i roztrzaskanego granitu. Zespół znalazł również jednoznaczny dowód na to, że struktura rzeczywiście była kraterem uderzeniowym, donieśli w Meteoritics & Planetary Science. Rdzeń ujawnił wstrząsany kwarc, stopiony granit, szkło zawierające otwory utworzone przez bąbelki gazu i fragmenty szkła w kształcie łez – wszystko to wskazuje na uderzenie o dużej intensywności.
Naukowcy nadal badają przyczynę braku południowego obrzeża. Jednak obecność osadów dna jeziora wewnątrz krateru sugeruje, że krawędź była nienaruszona wystarczająco długo, aby na dnie jeziora nagromadziły się znaczne osady. Takie osady często wytwarzają żyzną, organiczną glebę; niektóre pola uprawne można zobaczyć w południowej części krateru. Pozostałą część wnętrza krateru pokrywają bagna i leśne tereny podmokłe.
Zdjęcie z Obserwatorium Ziemi NASA wykonane przez Lauren Dauphin, wykorzystujące dane Landsat z US Geological Survey. Opowieść Sary E. Pratt.
Zobacz również nasze szczegółowe prognozy:
