Ogromny rozkwit wodorostów na Atlantyku
Niemal każdej wiosny i lata od 2011 roku w środkowej części Oceanu Atlantyckiego rozwinął się gigantyczny rozkwit wodorostów. Plamy pływających brązowych wodorostów — znanych jako Sargassum — rozciągały się od zachodniego wybrzeża Afryki do Zatoki Meksykańskiej w tak zwanym „Wielkim Atlantyckim Pasie Sargassum”. W marcu 2023 roku naukowcy odkryli, że ilość Sargassum pływających w pasie była największa w jakimkolwiek zarejestrowanym marcu.
Powyższa mapa pokazuje zagęszczenie Sargassum w środkowej części Oceanu Atlantyckiego (w tym w Morzu Karaibskim i Zatoce Meksykańskiej) w marcu 2023 r. Czerwone i pomarańczowe obszary pokazują, gdzie zagęszczenie Sargassum było największe, pod względem procentu piksela pokrytego wodorostami. Dane do mapy zostały opracowane przez naukowców z University of South Florida (USF) College of Marine Science przy użyciu danych z instrumentów Moderate Resolution Imaging Spectroradiometer (MODIS) na satelitach NASA Terra i Aqua.
Naukowcy z USF szacują, że pas Sargassum w marcu wyniósł około 13 milionów ton, co jest rekordową ilością jak na tę porę roku. „Jak dotąd w tym roku rekordowa obfitość Sargassum występuje głównie w środkowym wschodnim Atlantyku” – powiedział Brian Barnes, naukowiec morski z Laboratorium Oceanografii Optycznej w USF. „Jednak w innych częściach Atlantyku i Karaibów jego obfitość jest nadal wysoka – w 75. percentylu pomiarów wykonanych w latach 2011-2022”.
W niejednolitych dawkach na otwartym oceanie Sargassum przyczynia się do zdrowia oceanów, zapewniając siedliska żółwiom, bezkręgowcom, rybom i ptakom oraz wytwarzając tlen w procesie fotosyntezy. Ale zbyt duża ilość tych wodorostów w pobliżu wybrzeża może utrudniać niektórym gatunkom morskim poruszanie się i oddychanie. Kiedy Sargassum opada na dno oceanu w dużych ilościach, może zdusić koralowce i trawy morskie. Na plaży zgniły Sargassum uwalnia siarkowodór i pachnie jak zgniłe jaja. Może to spowodować poważne problemy zarówno dla ekologii morskiej, jak i lokalnej turystyki.
Według Barnesa i jego współpracowników od czasu jego powstania w 2011 r. Atlantycki pas Sargassum wydaje się coraz większy. Powyższe mapy pokazują średnie miesięczne zagęszczenie Sargassum w Oceanie Atlantyckim w lipcu od 2011 do 2018 roku. Latem 2018 roku odnotowano rekordową obfitość 20 milionów ton w lipcu, która siała spustoszenie na wybrzeżach tropikalnego Atlantyku.
Chociaż przyczyna tego wzrostu nie jest od razu jasna, naukowcy odkryli w poprzednich badaniach, że wkład składników odżywczych z nawozów i innych źródeł jest skorelowany z większymi zakwitami. Zmieniające się wzorce cyrkulacji oceanicznej są również czynnikiem, ponieważ Sargassum rośnie szybciej, gdy temperatura powierzchni morza jest normalna lub niższa od średniej.
Gęstość Sargassum zwykle osiąga szczyt w czerwcu lub lipcu, ale jeszcze w marcu pojawiły się oznaki, że rozkwit w 2023 roku może być największy w historii. „Główne imprezy plażowe są nieuniknione na Karaibach i wzdłuż wschodniego wybrzeża Florydy, ponieważ pas nadal przesuwa się na zachód” – powiedział Barnes. Jednak dokładne czasy i miejsca tych lądowań są trudne do przewidzenia. Skupiska niektórych tegorocznych Sargassum wylądowały już na plażach południowej Florydy, na plażach w Key West, Miami i Fort Lauderdale.
Zdjęcia NASA Earth Observatory wykonane przez Lauren Dauphin i Joshua Stevens, wykorzystujące dane MODIS dzięki uprzejmości Briana Barnesa z University of South Florida (USF), Optical Oceanography Lab i Wang, M., et al. (2019). Historia autorstwa Emily Cassidy.
Zobacz również nasze szczegółowe prognozy:
