Przypływy i silne prądy utrzymują osady w ruchu w indyjskiej Zatoce Khambhat.
Zatoka Khambhat leży na zachodnim wybrzeżu Indii pomiędzy Półwyspem Saurashtra a stałym lądem Gudżaratu. Kilka głównych systemów rzecznych — w tym Narmada, Tapi, Mahi, Sabarmati i Shetrunji — dostarcza do zatoki obfite ładunki słodkiej wody i ciężkich osadów. Zatoka mierzy 80 kilometrów (50 mil) szerokości u swojego ujścia do Morza Arabskiego, ale zwęża się do około 25 kilometrów (15 mil) na czele, gdzie spotykają się delty rzek Sabarmati i Mahi.
Te zdjęcia w naturalnych kolorach, uzyskane za pomocą spektroradiometru obrazowania średniej rozdzielczości (MODIS) na satelicie Aqua NASA 16 kwietnia i 16 października 2021 r., pokazują zrzut osadów skoncentrowany na północnym krańcu zatoki. Sezon monsunowy trwa od czerwca do września, co prowadzi do zwiększonego odpływu osadów, co widać na zdjęciu z października. Gdy słodka woda zaczyna się rozpraszać i opadać w zewnętrznych częściach zatoki, współczynnik odbicia osadów zmienia się, stając się zielonym zamiast brązowym.
Wybrzeże Gudżaratu doświadcza najwyższych pływów wzdłuż indyjskiego wybrzeża, a lejkowaty kształt 145-kilometrowej (90-milowej) Zatoki Khambhat wzmacnia je. Ponieważ przypływy są zwężone przez zwężającą się zatokę, zwiększają się one na wysokość. W Bhavnagar maksymalna wysokość pływu neapowego wynosi 10 metrów (33 stopy), podczas gdy maksymalna wysokość pływu wiosennego wynosi 11,6 metra (38 stóp) — to jedne z największych zakresów pływów na świecie.
Prądy w zatoce są zdominowane przez te silne pływy, które mogą płynąć z prędkością 1,5 do 2 metrów na sekundę (3,3 do 4,5 mil na godzinę). Dodatkowo, w większości części woda ma mniej niż 20 metrów (65 stóp) głębokości, a cofające się pływy uwidaczniają rozległe obszary międzypływowe o szerokości do 5 kilometrów (3 mil). Rozległe płycizny błotne wraz z dużymi mieliznami i brzegami (patrz zdjęcie z kwietnia) mogą sprawić, że nawigacja będzie potencjalnie niebezpieczna nawet dla małych statków.
Przy wszystkich dynamicznych przepływach w zatoce batymetria (topografia dna) może się szybko zmieniać i stwarzać dodatkowe zagrożenia dla nawigacji. Skłoniło to niektórych badaczy do opracowania modelu batymetrycznego opartego na satelitarnych danych radarowych. Taki model mógłby pozwolić na szybszą aktualizację wykresów cech dna.
Obrazy NASA Earth Observatory wykonane przez Lauren Dauphin, wykorzystujące dane MODIS z NASA EOSDIS LANCE i GIBS/Worldview. Opowieść Sary E. Pratt.
.
Zobacz również nasze szczegółowe prognozy:
