Przebudzenie Mauna Loa
Największy aktywny wulkan na świecie – Mauna Loa na Hawajach – był cichy przez ostatnie cztery dekady. Jednak w listopadzie 2022 r. wulkan zaczął się poruszać.
Pierwsze oznaki niepokoju pojawiły się na początku października 2022 r., kiedy dane US Geological Survey wykazały dziesięciokrotny wzrost małych trzęsień ziemi pod kalderą szczytu wulkanu – w wyniku podziemnego ruchu magmy. Roje trzęsień ziemi trwały sporadycznie do 27 listopada 2022 r., kiedy o godzinie 23:30 nowe szczeliny zaczęły wylewać lawę na dno kaldery. czas lokalny. Większość fontann lawy miała zaledwie kilka metrów wysokości, chociaż niektóre z najwyższych wznosiły się na wysokość 100–200 stóp (30–60 metrów). Lawa w kalderze ucichła następnego dnia, chociaż do tego czasu inne szczeliny otworzyły się nieco na północnym wschodzie.
Jasny blask erupcji był widoczny dla satelitów NASA i NOAA krążących setki kilometrów nad powierzchnią. Powyższe zdjęcie zostało wykonane 28 listopada o godzinie 2:25 czasu lokalnego (12:25 UTC) przez „pasmo dzień-noc” zestawu radiometrów do obrazowania w podczerwieni widzialnej (VIIRS) na satelicie NOAA-NASA Suomi NPP. Dla porównania, powyższy obraz pokazuje ten sam obszar 29 października 2022 r., przed rozpoczęciem erupcji.
Pewne zachmurzenie 28 listopada rozproszyło światło z erupcji i obszarów miejskich i uczyniło je bardziej rozproszonym. „Wygląda również na to, że lawa wyemitowana przez erupcję była tak jasna, że czujnik był nasycony, tworząc„ smugę regeneracji po nasyceniu ” wzdłuż skanu VIIRS na południowym wschodzie”, zauważył Simon Carn, wulkanolog z Michigan Tech. „Te smugi są widoczne tylko nad bardzo intensywnymi źródłami widzialnego promieniowania”.
Wśród substancji wydobywających się z wulkanu był dwutlenek siarki (SO2), ostry gaz, który reaguje z tlenem i wodą, tworząc szarą wulkaniczną mgłę zwaną vog. Powyższa mapa pokazuje, gdzie satelita Sentinel-5P Europejskiej Agencji Kosmicznej wykrył dwutlenek siarki w środkowej troposferze za pomocą czujnika Tropospheric Monitoring Instrument (TROPOMI). Ozone Monitoring Instrument (OMI) — poprzednik TROPOMI — na satelicie NASA Aura wykonuje podobne pomiary. Ozone Mapping and Profiling Suite (OMPS) na Suomi NPP, NOAA-20 i NOAA-21 również to robi.
„Erupcja jest raczej wylewna niż wybuchowa, chociaż jej początkowa faza w nocy 28 listopada była dość energiczna i wstrzyknęła trochę dwutlenku siarki na duże wysokości, prawdopodobnie aż do tropopauzy” – powiedział Carn. „To niezwykłe dla tego typu erupcji”.
Naukowcy z NASA wykorzystali zarówno OMPS, jak i TROPOMI do pomiaru emisji dwutlenku siarki na poziomie około 0,2 teragrama w dniu 28 listopada. „Oba czujniki dokonały pomiarów w ciągu 5 minut wczesnym popołudniem i doskonale się zgadzają, pomimo posiadania różnych algorytmów” – powiedział Nickolay Krotkov, specjalista ds. naukowiec zajmujący się atmosferą w Goddard Space Flight Center należącym do NASA. Dla porównania, poprzednia erupcja Mauna Loa, w marcu-kwietniu 1984 r., wyemitowała około 1,2 teragrama dwutlenku siarki w ciągu trzech tygodni erupcji.
„Erupcje Mauna Loa zwykle trwają kilka tygodni, ale jest to erupcja ewoluująca, a my jesteśmy dopiero na jej początku” – dodał Ashley Davies, wulkanolog z Laboratorium Napędu Odrzutowego NASA. „Hawajskie Obserwatorium Wulkanów US Geological Survey ściśle monitoruje i ocenia wszystkie aspekty erupcji i jest doskonałym źródłem informacji dla osób zastanawiających się nad ryzykiem i zagrożeniami, jakie może stwarzać ta erupcja”.
Naukowcy związani z programem NASA Disasters aktywnie monitorują erupcję i są w trakcie dostarczania danych i zdjęć innym agencjom – w tym Hawaiian Volcano Observatory i FEMA – które reagują na erupcję.
Obrazy NASA Earth Observatory wykonane przez Joshua Stevensa, wykorzystujące dane pasma VIIRS dzień-noc z Suomi National Polar-orbiting Partnership oraz zmodyfikowane dane Copernicus Sentinel 5P (2022) przetworzone przez Europejską Agencję Kosmiczną. Historia autorstwa Adama Voilanda.
Zobacz również nasze szczegółowe prognozy:
