São Miguel – Azory
Wyspa São Miguel jest największą, najludniejszą i najbardziej aktywną wulkanicznie z dziewięciu wysp archipelagu Azorów.
We wschodnim środkowym Atlantyku, 1800 kilometrów na zachód od Cieśniny Gibraltarskiej, archipelag Azorów leży na skrzyżowaniu płyt północnoamerykańskich, euroazjatyckich i afrykańskich. Aktywny wulkanicznie i sejsmicznie łańcuch wysp zaczął formować się około 10 milionów lat temu nad gorącym punktem w płaszczu Ziemi. Dziś ten autonomiczny region Portugalii jest światowym geoparkiem UNESCO.
Najbardziej aktywną wulkanicznie wyspą jest São Miguel, pokazana powyżej na zdjęciach wykonanych 9 grudnia 2018 r. przez Operational Land Imager (OLI) na Landsat 8.
Na 760 kilometrów kwadratowych (290 mil kwadratowych) São Miguel jest największą z dziewięciu wysp Azorów i jest domem dla połowy mieszkańców, z których większość mieszka w Ponta Delgada, gospodarczej stolicy Azorów. Najwyższym punktem wyspy jest Pico da Vara, który wznosi się na wysokość 1080 metrów (3545 stóp) nad poziomem morza.
São Miguel obejmuje sześć stref wulkanicznych, które powstały w ciągu ostatnich 3 do 4 milionów lat. Ale wyspa nabrała współczesnego kształtu dopiero około 50 000 lat temu, kiedy erupcja lawy tworzącej ląd dołączyła do wschodnich i zachodnich masywów wulkanicznych.
Najstarsza z sześciu stref wulkanicznych znajduje się na wschodzie; najmłodszy znajduje się na zachodzie, gdzie miała miejsce ostatnia aktywność wulkaniczna. Trzy wulkany są nadal aktywne, choć uśpione, w tym Sete Cidades, które ostatnio wybuchły z podwodnego otworu wentylacyjnego u zachodniego wybrzeża w 1880 roku.
Na tym szczegółowym widoku wewnątrz kaldery Sete Cidades widać szereg mniejszych stożków wulkanicznych i dwa jeziora. Kaldera szczytowa, o szerokości około 5 kilometrów (3 mil) i głębokości 400 metrów (1300 stóp), powstała, gdy szczyt zawalił się około 22 000 lat temu. Na zdjęciu pojawiają się również dwa inne stożki wulkaniczne: Caldeira do Alfreres, która powstała podczas erupcji około 2050 roku p.n.e., oraz Caldeira Seca, która ostatnia erupcja miała miejsce w 1444 roku.
Jezioro Sete Cidades składa się z dwóch połączonych gałęzi: Lagoa Verde (zielone jezioro) i Lagoa Azul (niebieskie jezioro). Razem zajmują 4,5 kilometra kwadratowego (1,7 mili kwadratowej). Woda w jeziorze jest bogata w sód i chlorek z powodu morskiej mgły solnej.
Jeziora są również podatne na eutrofizację, czyli nadmiar składników odżywczych. Te nakłady fosforu i azotu pochodzą z działalności rolniczej, w tym hodowlanej. Eutrofizacja występuje najczęściej w północnej części Jeziora Zielonego, prowadząc do nadmiernego wzrostu roślin wodnych i kwitnienia glonów.
Obrazy NASA Earth Observatory wykonane przez Lauren Dauphin, wykorzystujące dane Landsat z US Geological Survey. Opowieść Sary E. Pratt.
Zobacz również nasze szczegółowe prognozy:
