Wspaniałe chmury u wybrzeży Chile
Morskie chmury stratocumulus znajdują się na stosunkowo małej wysokości (poniżej około 1 mili) i zazwyczaj są zbyt rozległe, aby można je było w pełni dostrzec z dołu. Ale obserwacje z góry, wykonane przez satelity krążące setki kilometrów nad powierzchnią Ziemi, ujawniły imponujący zasięg tych chmur, a także ich fascynujące kształty i wzory.
Spektroradiometr obrazowania o średniej rozdzielczości (MODIS) na satelitach NASA Terra i Aqua pomógł meteorologom ustalić, że morskie chmury stratocumulus są stosunkowo powszechne. Średnio pokrywają one około 23 procent światowych oceanów, czyli około 15 procent całkowitej powierzchni Ziemi.
Zorganizowane morskie chmury stratocumulus, podkategoria morskich chmur stratocumulus występujących w strefie podzwrotnikowej i na umiarkowanych szerokościach geograficznych, przybierają dwie formy: otwartokomórkową i zamkniętokomórkową. Chmury otwartokomórkowe wyglądają jak cienkie pasma otaczające puste kieszenie („komórki”) i nie blokują znacznej części promieniowania słonecznego. Chmury o zamkniętych komórkach wydają się gęstsze, bardziej puszyste i pozbawione otwartych centrów, co pozwala im odbijać więcej promieniowania słonecznego z powrotem w przestrzeń kosmiczną. Oba typy wynikają z unoszenia się, rozszerzania, ochładzania i skraplania paczek ciepłego powietrza w widoczne kropelki cieczy. W chmurach otwartokomórkowych chłodne powietrze opada w pustym centrum, podczas gdy ciepłe powietrze unosi się wzdłuż krawędzi; w chmurach o zamkniętych komórkach ciepłe powietrze unosi się pośrodku, a chłodne opada wzdłuż krawędzi.
Może się to wydawać sprzeczne z intuicją, ale to chmury o otwartych komórkach generują opady, podczas gdy chmury o zamkniętych komórkach powodują niewielki lub żaden deszcz. Przyczynia się to do tendencji chmur otwartokomórkowych do rozpadania się kształtu w ciągu zaledwie kilku godzin, podczas gdy chmury zamkniętokomórkowe mogą zachować swój kształt nawet przez pół dnia. Systemy o zamkniętych komórkach są również bardziej prawdopodobne w zimniejszych obszarach oceanu, podczas gdy systemy o otwartych komórkach częściej tworzą się w obszarach oceanicznych o silniejszej cyrkulacji.
Ostatnie badania wykazały, że lokalna jakość powietrza może wpływać na powstawanie chmur o otwartych i zamkniętych komórkach. Cząsteczki dymu i pyłu oraz aerozole ze statków i fabryk mogą zainicjować przejście między tymi typami chmur.
25 sierpnia 2022 r. MODIS na satelicie NASA Terra uzyskał to zdjęcie (u góry) chmur o otwartych i zamkniętych komórkach około 1000 mil na zachód od wybrzeża Chile. Według naukowców struktura uchwyconych tutaj systemów chmur o zamkniętych komórkach wydaje się z grubsza trójkątna i są one większe niż typowe systemy chmur komórkowych o niskiej atmosferze. Może to być spowodowane niestabilnością atmosferyczną, deszczem lub innymi zmianami atmosfery nad tym obszarem Oceanu Spokojnego. Obrazy do filmu poklatkowego zostały pozyskane tego dnia za pomocą Advanced Baseline Imager (ABI) na geostacjonarnym satelicie operacyjnym 17 (GOES-17). GOES-17 jest obsługiwany przez National Oceanic and Atmospheric Administration (NOAA); NASA pomaga opracować i uruchomić serię satelitów GOES.
25 sierpnia duże ławice podobnie wyglądających chmur o otwartych i zamkniętych komórkach rozsiane były po zachodnich wybrzeżach Ameryki Północnej i Południowej. Zachodnie wybrzeża kontynentów są szczególnie sprzyjające tworzeniu się tych brzegów chmur, ponieważ temperatury oceanów są niższe w porównaniu z innymi obszarami na tej samej szerokości geograficznej, a atmosfera jest bardziej stabilna w pobliżu dużych mas lądowych.
W ciągu następnych kilku dni MODIS obserwował nowe skupiska chmur o otwartych i zamkniętych komórkach tworzących się i rozpraszających u wybrzeży Ameryki Południowej. Lepsze zrozumienie kształtów i formowania się systemów chmur o niskiej atmosferze pomaga nam lepiej przewidywać pogodę i poprawiać dokładność modeli klimatycznych.
Zdjęcie i wideo NASA Earth Observatory autorstwa Joshua Stevensa, z wykorzystaniem danych MODIS z NASA EOSDIS LANCE i GIBS/Worldview oraz danych GOES 17 z NOAA i National Centers for Environmental Information (NCEI). Historia Hannah Richter, z informacjami od Terence’a Kubara (NASA JPL).
Zobacz również nasze szczegółowe prognozy:
