Wyspa South Padre
Podczas orbitowania nad Zatoką Meksykańską astronauta na pokładzie Międzynarodowej Stacji Kosmicznej wykonał zdjęcie wyspy South Padre, wyspy barierowej wzdłuż wybrzeża Teksasu. Wyspa jest częścią większej wyspy Padre, najdłuższej wyspy barierowej na świecie, która rozciąga się na długości 113 mil (182 km). W 1964 roku pogłębiono kanał Port Mansfield (nie pokazano), dzieląc wyspę Padre na dwie części, tworząc wyspę South Padre. Wyspa South Padre jest popularnym miejscem turystycznym, do którego można dojechać drogą przez Queen Isabella Causeway.
Południowa część Laguna Madre jest widoczna w lewej dolnej części obrazu. Laguna Madre to laguna hipersalinowa o długości 130 mil (210 km) i główne ujście rzeki po przybrzeżnej stronie większego wybrzeża wyspy Padre. Około 75 procent brzegów laguny jest chronionych przez Laguna Atascosa National Wildlife Refuge i Padre Island National Seashore. Ekosystem Laguna Madre jest domem dla wielu gatunków ryb, ptaków i trawy morskiej.
Przełęcz Brazos Santiago łączy tę część Laguna Madre z Zatoką Meksykańską. Przełęcz, która oddziela wyspę Brazos i wyspę South Padre, ma żeglowną głębokość 42 stóp (13 metrów) i długość kanału około 1,15 mili (1,8 kilometra). Ta naturalna przerwa jest przedłużona przez równoległe pomosty, które są konstrukcjami falochronów zaprojektowanymi w celu ochrony linii brzegowej przed erozją. Brązowo zabarwiony osad jest transportowany przez Laguna Madre, przez przełęcz i do niebiesko-zielonych wód Zatoki Meksykańskiej.
Wyspy barierowe wzdłuż Zatoki Perskiej i wschodnich wybrzeży Ameryki Północnej odgrywają kluczową rolę w ochronie kontynentu przed niszczącymi skutkami sztormów. Ponoszą ciężar dużych fal sztormowych i ograniczają powodzie na kontynencie. Wyspa South Padre została nawiedzona przez wiele dużych huraganów w ciągu ostatniego stulecia, w tym huragan Allen w 1980 r. Burza ta spowodowała falę sztormową, która przekroczyła 8 stóp (2,5 metra) i zalała około 80 procent wyspy.
Zdjęcie astronauty ISS067-E-373246 zostało wykonane 19 września 2022 r. aparatem cyfrowym Nikon D5 o ogniskowej 1150 milimetrów. Jest dostarczany przez ISS Crew Earth Observations Facility oraz Earth Science and Remote Sensing Unit, Johnson Space Center. Zdjęcie wykonał członek załogi Ekspedycji 67. Obraz został przycięty i ulepszony w celu poprawy kontrastu, a artefakty obiektywu zostały usunięte. Program Międzynarodowej Stacji Kosmicznej wspiera laboratorium w ramach ISS National Lab, aby pomóc astronautom w robieniu zdjęć Ziemi, które będą miały największą wartość dla naukowców i opinii publicznej, oraz w udostępnianiu tych zdjęć bezpłatnie w Internecie. Dodatkowe zdjęcia wykonane przez astronautów i kosmonautów można obejrzeć na portalu NASA/JSC Gateway to Astronaut Photography of Earth. Podpis: Minna Adel Rubio, GeoControl Systems, JETS Contract w NASA-JSC.
Zobacz również nasze szczegółowe prognozy:
